در سفرهای فضایی، مفهومی به نام "کاهش سرعت برای افزایش سرعت" وجود دارد. این مفهوم به ویژه در ماموریت‌هایی که نیاز به تغییر مدار یا بازگشت به زمین دارند، بسیار اهمیت پیدا می‌کند. در این مقاله، به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت که چرا و چگونه کاهش سرعت به خصوص در شرایط فضای خارج از جو زمین، می‌تواند به افزایش کارآیی و کاهش زمان و مصرف سوخت کمک کند.
وقتی یک فضاپیما به مدار زمین وارد می‌شود، در واقع در حال حرکت با سرعتی بسیار زیاد است. این سرعت ممکن است تا حدود 28,000 کیلومتر در ساعت نیز برسد. برای تغییر مدار و یا کاهش ارتفاع، فضاپیما نیاز دارد که کاهش سرعت داشته باشد. این کاهش سرعت به فضاپیما این امکان را می‌دهد که با تغییر زاویه و استفاده از نیروی جاذبه، به مسیر دلخواه خود حرکت کند.
- سیستم‌های پیچیده ناوبری در فضا با مکانیک دقیق کار می‌کنند.
- تغییر مدار نیازمند محاسبات دقیق زمان و مقدار کاهش سرعت است.
- کاهش سرعت به فضاپیما این امکان را می‌دهد که با احتیاط و دقت در شرایط پرچالش فضایی عمل کند.
در اوایل دهه 60، ناسا و سایر سازمان‌های فضایی دریافتند که استفاده از روش‌های کاهش سرعت می‌تواند باعث بهبود نتایج بسیاری از مأموریت‌ها شود. برای مثال، در ماموریت آپولو، خدمه برای بازگشت امن به زمین، باید به طور خاص سرعت را کاهش می‌دادند. این نکته ساده، ولی بسیار مهم، نشان‌دهنده اهمیت علم مکانیک در فضا است.
علاوه بر این، کاهش سرعت باعث می‌شود که فضاپیماها بتوانند به سادگی و با دقت بیشتری در مدارهای جدید قرار بگیرند. این روش، همچنین می‌تواند به بهبود مصرف سوخت فضاپیما کمک کرده و از هزینه‌های بالای برنامه‌های فضایی بکاهد.
پس زمینه
فناوری فضایی از دهه 1950 به شکل جدی آغاز شده است. کشورهایی نظیر ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی با هدف ارسال ماهواره‌ها و فضانوردان به فضا، هزینه‌های زیادی را انجام داده‌اند. از آن زمان، درس‌هایی از هر ماموریت فضایی به دست آمده است که نشان‌دهنده چالش‌ها و فرصت‌های این حوزه است. آینده سفرهای فضایی وابسته به نوآوری و پژوهش در زمینه تکنولوژی‌های جدید است که بتوانند کارآیی و ایمنی ماموریت‌ها را افزایش دهند. رویکردهای مدرن در کاهش سرعت و تغییر مدار، از جمله مهم‌ترین این نوآوری‌ها به حساب می‌آیند.