در بحث‌های مربوط به مزایای تغذیه‌ای و کمک‌های دولتی، موضوع مهاجرت و تأثیر آن بر استفاده از چنین برنامه‌هایی همواره یکی از جنجالی‌ترین مسائل بوده است. برنامه کمک تغذیه‌ای مکمل (SNAP) به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین برنامه‌های اجتماعی ایالات متحده، در سال‌های اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده است. برخی افراد بر این باورند که این برنامه عمدتاً توسط مهاجران استفاده می‌شود؛ با این حال، شواهد به‌دست‌آمده نشان‌دهنده‌ی واقعیت‌های متفاوتی است.
طبق آخرین آمار، اکثریت قریب به اتفاق دریافت‌کنندگان مزایای SNAP در واقع شهروندان آمریکایی هستند. تمام افرادی که از این برنامه بهره‌مند می‌شوند، ملزم به رعایت شرایط خاصی هستند که معمولاً شامل نیاز مالی و درآمد پایین است. از این رو، دریافت‌کنندگان مهاجر در مقایسه با شهروندان آمریکا فقط درصد کمی از کل بهره‌مندان را تشکیل می‌دهند.
پس زمینه
برنامه SNAP که قبلاً به‌عنوان غذای ملی شناخته می‌شد، در سال 1964 به عنوان بخشی از جنگ علیه فقر تأسیس شد. هدف این برنامه ارائه کمک‌های مالی به خانواده‌های کم‌درآمد برای خرید غذا و تأمین نیازهای تغذیه‌ای آنها است. مزایای این برنامه به‌صورت بن‌های الکترونیکی ارائه می‌شود که می‌توانند در فروشگاه‌های مواد غذایی و سوپرمارکت‌ها استفاده شوند. علاوه بر این، شرط اساسی برای دریافت این مزایا شامل بررسی وضعیت مالی و شغلی متقاضیان است تا اطمینان حاصل شود که تنها کسانی که واقعاً به کمک نیاز دارند، از این مزایا بهره‌مند شوند.
اهمیت این بررسی‌ها در شرایط کنونی اقتصادی دوچندان شده است. با توجه به افزایش نرخ تورم و مشکلات اقتصادی، به‌ویژه در نتیجه پاندمی کرونا، بسیاری از خانواده‌ها به این نوع حمایتها برای تغذیه خود وابسته هستند. این واقعیت به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه مزایای SNAP می‌توانند به کاهش فقر و تأمین امنیت غذایی در جامعه کمک کنند.
متخصصان اجتماعی در این زمینه اظهار می‌کنند که تصورات نادرست درباره‌ی دریافت‌کنندگان SNAP می‌تواند به‌طور منفی بر سیاست‌های عمومی و نیز بر روحیه خانواده‌هایی که واقعاً نیازمند کمک هستند، تأثیر بگذارد. بر اساس ارزش‌های اجتماعی و انسانی، ارائه این نوع کمک‌ها باید به‌دور از هرگونه قضاوت نادرست یا تبعیض باشد.
در نهایت، تأکید بر این نکته حائز اهمیت است که برنامه‌های اجتماعی مانند SNAP بخشی از زیرساخت‌های بنیادین تامین اجتماعی هستند و برای کمک به نیازمندان باید مورد حمایت قرار گیرند. این برنامه‌ها نه تنها به مددجویان کمک می‌کنند بلکه به تقویت اقتصاد محلی و کاهش سطح فقر در جامعه نیز یاری می‌رسانند.